ก่อนที่เด็กชายวันวิสข์จะลืมตาขึ้นมาดูโลกเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน รถไฟก็ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกมาหลายร้อยปีแล้ว…และหากพูดถึงรถไฟไทย ก็ผ่านช่วงเวลามาหลายทศวรรษเช่นกัน เราเคยเขียนถึงเรื่องราวของรถไฟ ทั้งประวัติและความเป็นมาลงในอนุรักษ์เมื่อหลายฉบับที่ก่อนนี้มาแล้ว คราวนี้เราจะเขียนถึงชายคนหนึ่งที่หลงรักและหลงใหลรถไฟ โดยเฉพาะรถไฟไทยที่หลายคนอาจทำปากขบุมขมิบอยู่ว่า…

จริงเหรอ อ่า อย่านะ ขอแนะนำว่าให้ปัดความคิดเชิงลบและภาพจำที่คุณอาจไม่ประทับใจในรถไฟไทยออกไปก่อนเถิด เพราะ ในความหมายเชิงกว้าง ในความเป็นไปเชิงลึก และในความรู้สึกถึงความรัก ที่ผู้ชายคนนี้มีต่อเพื่อนของเขาที่ชื่อ รถไฟ นั้น เราว่านี่คือเรื่องราวที่น่ารัก และในแง่ของความอนุรักษ์ ไม่ว่ามุมไหน…รถไฟไทยก็มีมุมนั้นให้ทุกคนพร้อมสัมผัสถึง

รถไฟคือชีวิต

ของ วันวิสข์ เนียมปาน

เรื่องราวของวันวิสข์ หรือ แฮม ที่ความรักในรถไฟของเขาก่อตัวขึ้นมาตั้งแต่วัยเด็ก ที่แทบยังจำความไม่ได้ ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างจากรถไฟ เรียกร้องให้เขารู้สึกถึงความตื่นเต้นยามเมื่อจะได้เดินทางด้วยรถไฟ รู้สึกนึกถึงและรอคอยอยากพบ ยามเมื่อรถไฟจะแล่นผ่านบริเวณหน้าบ้านที่ต้องเดินไปดักรอที่ถนน จากนั้นก็รู้สึกอยากรู้จักเพื่อนคนนี้ให้มากขึ้น มีกี่ชนิด ต่างกันตรงไหน จะเดินทางไปไหน มีกี่ขบวน และอื่นๆ อีกมากมายที่เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับรถไฟที่เขาค่อยๆ ทำความรู้จัก เรียนรู้ แม้บางช่วงเขาจำต้องเก็บความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนคนนี้ไว้ เพราะถูกมองว่าแปลกกว่าเด็กคนอื่น…

ที่เขามีแต่รถไฟเป็นเพื่อนเล่น กระนั้นเมื่อเวลาเหมาะสม และชีวิตที่มีรถไฟของเขาได้รับการบ่มเพาะจนเติบโตขึ้น วันวิสข์ กับรถไฟ จึงกลับมาเป็นเพื่อนรักกันอีกครั้ง

และนี่ก็คือเรื่องราวที่คุณน่าจะได้อ่าน ถ้าหากว่าครั้งหน้าที่เจอรถไฟ ไม่ว่าจะเป็นรุ่นไหน หัวรถจักรแบบใด เดินทางไปที่ไหน คุณอาจไม่รู้สึกถึงคำถามว่า รถไฟไทย…ทำไมต้องชอบด้วยล่ะ…อีกต่อไป

มีรถไฟเป็นเพื่อน

แฮม หรือวันวิสข์ เล่าว่าเหตุผลที่มีรถไฟในชีวิตนั่นก็เพราะ “ตอนเด็กๆ ผมไม่ค่อยมีเพื่อน แล้วครอบครัวทั้งคุณพ่อคุณแม่ก็ค่อนข้างงานเยอะภารกิจรัดตัว ก็จะฝากเราให้คุณย่ากับคุณป้าเลี้ยง ละแวกบ้านคือบรรยากาศแถวดินแดง บางทีก็น่ากลัว เขาก็เลยพาเราไปเที่ยวมิวเซียมบ้าง ไปศูนย์วัฒนธรรมบ้าง เลยได้เข้ามิวเซียมตั้งแต่เด็กๆ แล้วคุณย่าจะพาไปสถานีรถไฟมักกะสัน เขาจะไปซื้อของที่ตลาดตรงสถานีรถไฟ ตรงนั้นจะเป็นจุดที่พ่อค้าแม่ค้าเอาของบนรถไฟจากต่างจังหวัดมาลงที่สถานีนี้ แล้วเราก็เลยต้องไปซื้อของที่นั่นทุกวันเสาร์ ย่าก็ให้ช่วยยกของถือของ ช่วงระหว่างนั้นเราก็จะได้เห็นรถไฟวิ่งผ่านไปมาบ้าง มาจอดที่สถานีบ้าง ภาพรถไฟก็เลยเป็นภาพที่ติดตา และผมไม่รู้สึกว่ารถไฟเป็นของไกลตัว เพราะเราเห็นมาตั้งแต่เด็ก รู้สึกเหมือนเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว ของเล่นที่บ้านก็เป็นรถไฟของเล่น ที่เราเล่นสนุกของเราอยู่คนเดียว”