นิตยสารอนุรักษ์ ฉบับที่ 14
เรื่อง : เตชะพิทย์ แสงสิงแก้ว
ภาพประกอบ : วิชาญ ชัยรัตน์

ผู้มีพระคุณ

บนถนนการเขียนหนังสือของผม คุณอุทธรณ์ พลกุล หรือ “งาแซง” พี่เอื้อยแห่ง “ไทยรัฐ” เป็นผู้เปิดสนามให้ผมกระโดดลงด้วยความภาคภูมิใจเป็นคนแรก ครึ่งศตวรรษมาแล้ว พี่อาจินต์ ปัญจพรรค์ เป็นผู้มีพระคุณต่อมาที่เปิดคอลัมน์ “อกเขา-อกเรา” ของนิตยสารรายสัปดาห์อันลือลั่นช่วงต้นพ.ศ. ๒๕๑๒ “ฟ้าเมืองไทย” ให้ต่อมา

           ต่วย’ตูน พ็อกเกตบุ๊กของพี่ต่วย หรือวาทิน ปิ่นเฉลียว ที่ยืนยงคงกระพันมานับได้ ๔๐ กว่าปีจนถึงปัจจุบัน รับผมเข้าเป็นสมาชิกชมรมนักเขียนผู้เสนอความขันอันมีสาระต่อมาอีกนานหลายปี

           “ญี่ปุ่นมันหัวเราะกันยังไง เขียนเล่าให้ผมฟังบ้างซิ” พอรู้ว่าผมเรียนจบจากญี่ปุ่น พี่ต่วยก็เชื้อเชิญด้วยคำพูดประโยคนี้เหนือถ้วยข้าวต้มลิ้นเป็ดแกล้มวิสกี้โซดากลางดึก ข้างศาลาว่าการ กทม.มีพี่ปุ๊-’รงค์ วงษ์สวรรค์ นั่งเหยียดเรียวหนวดยิ้มอยู่ข้างๆ ผมจึงมีโอกาสทองในชีวิต ได้ร่วมวงสังสรรค์ทุกวันเสาร์ใต้ร่มเงาต้นสาเกที่บ้านของพี่ต่วย ในซอยข้างคลองประปา ประชาชื่น ต่อมาทุกสัปดาห์

           ที่บันเทิงที่สุดคือ การได้ฟังนักเขียนใหญ่ของยุคนั้นเล่าเรื่องประสบการณ์ชีวิตสารพัน แกล้มเหล้าที่ถ้อยทีถ้อยจิบกันตั้งแต่เช้าจดเย็น ’รงค์ วงษ์สวรรค์, พลตำรวจเอก วสิษฐ เดชกุญชร, วิชัย สนธิชัย, “ศุภลักษณ์”, เสถียรพงษ์ วรรณปก, อุดร จารุรัตน์, ประสิทธิ์ ศิริบันเทิง ปัญญา ฤกษ์อุไร ฯลฯ ล้วนแต่เป็นนักเขียนของต่วย’ตูนที่อยู่ในกลุ่มนี้ บางเรื่องได้ฟังแล้วก็ตื่นเต้นน่าหวาดเสียวเช่นเรื่องที่พี่ประสิทธิ์ ศิริบันเทิง กัปตันใหญ่ “จักรวาล” สุภาพบุรุษรูปร่างสูงโปร่ง ผมบาง ยิ้มง่ายผ่านแววตาใจดีหลังกรอบแว่นเคยเล่าว่า

           “ครั้งหนึ่งเราไปตั้งวงกินเบียร์กันสามสี่คนที่ร้านประจำข้างโรงหนังเฉลิมบุรี กินตั้งแต่เย็นจนดึก ห้ามใครเก็บขวดเบียร์ที่กินหมดแล้ว ให้ตั้งไว้รอบๆ โต๊ะนั่นแหละ จนปิดทางเข้าออกร้านไว้หมด

           “ห้าทุ่ม ไอ้ตี๋ลูกเจ้าของร้านมากระมิดกระเมี้ยนบอกว่าจะขอปิดร้าน ผมก็เอะอะว่าอะไรวะเพิ่งห้าทุ่มเอง เคยกินดึกกว่านี้นี่หว่าไปเอาเหล้ามากินอีก!

           “สองยามครึ่งมันก็มาขออนุญาตปิดร้านอีก คราวนี้พวกเราโกรธมาก สั่งให้ไปเรียกพ่อมันมาหา หนอยแน่-เคยกินกันเกือบสว่างไม่เห็นพ่อมันจะว่ากล่าวอะไร

           “ไอ้ตี๋เข้ามากระซิบเบาๆ อย่างเกรงใจเต็มทีว่า นี่ละครับที่ผมอยากจะเรียนคุณลุง คือว่าเตี่ยผมเป็นลมตายอยู่บนเล่าเต๊งตั้งแต่สองทมุ่ แลว้ แต่เอาศพออกจากร้านไปวดั ไมไ่ ด้นะ่ ครบั โตะ๊ กับกองขวดเบียร์ของคุณลุงมันขวางทางอยู่…”