เพราะไม่อาจกล่าวโทษกาลเวลาที่แกร่งกล้าจนไม่มีสิ่งใดชนะได้ในช่วงชีวิตคนเราจึงวนเวียนอยู่กับการจากลา เลือนหาย รวมถึงสิ่งของรอบกาย ที่ค่อยๆ ทรุดโทรม ร่วงโรยตามอายุขัย กลายเป็นสิ่งตกค้างของยุคสมัย ที่ไม่มีใครบอกอนาคตได้ว่าจะมีใครต้องการ หากแต่เป็นความทรงจําที่งดงาม แม้กาลเวลาก็ไม่อาจผูกเงื่อนไข สาววัยแสวงหากลุ่มหนึ่งเชื่อว่า เรื่องราวในอดีตมีความหมายเกินจะละทิ้ง และทุกตารางเมตรของสถานที่นั้นๆ ล้วนมีความทรงจําซ่อนอยู่ จึงเกิดเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างผลงานออกแบบ และปรับปรุงอาคารเก่าในนามของสตูดิโอ “บูรณะสถาน”

แพร – แพรไพลิน จันทนโชติวงศ์ และ อัง – อังสนา บุญเกษม คือสถาปนิก รุ่นใหม่วัย ๒๖ ปี จบการศึกษาต่าง รั้วสถาบันแต่มีมุมมองบนเส้นทางเดียวกัน เช่นเดียวกับ เฟรนด์ – ชิดชนก พลีสุดใจ วิศวกรไฟแรงวัย ๒๓ ปี ทั้งสามเลือกงานรีโนเวต เป็นจุดยืน ด้วยเห็นเสน่ห์ที่แตกต่างระหว่างอาคารเก่ากับอาคารที่สร้างขึ้นใหม่

“ตึกเก่าเต็มไปด้วยประวัติความเป็นมา มีเรื่องราวและประสบการณ์ที่เกิดขึ้นในนั้นทําให้เรารู้สึกว่าของใหม่ ตึกใหม่ยังไม่มีเรื่อง เหล่านี้ ต้องใช้เวลาในการสั่งสมขึ้นมา เพราะ ต่อให้มีเงินเราก็ซื้อเวลาไม่ได้” ยังเล่าความคิด

ก่อนค้นพบตัวเองหลายปีก่อน พวกเธอมี ประสบการณ์ออกแบบและก่อสร้างอาคารใหม่หลากหลาย กระทั่งได้เริ่มงานรีโนเวตครั้งใหญ่ ในซอยอุดมสุข ๑ แปลงโฉมตึกแถวเก่าที่ถูก ทิ้งร้างไว้จํานวน 5 อาคาร ๔๔ คูหา กลายเป็น คอมมิวนิตี้มอลล์ โครงการ “วันอุดมสุข” เรียก ชีวิตชีวาให้ซอยเปลี่ยวมืดเปลี่ยนเป็นย่านการค้าที่คึกคักเหมือนครั้งที่อาคารพาณิชย์ยังรุ่งเรืองเมื่อ ๓๕ ปีก่อนในบรรยากาศที่ต่างกันตามยุคสมัย

สิ่งที่ประทับใจที่สุดคือความรู้สึกขณะที่ฟังเขาเล่า มันคงดีถ้าวันหนึ่ง เขายังเล่าให้คนอื่นฟังต่อๆ ไปได้ว่า กระเบื้องนี้ฉันเหยียบมาตั้งแต่เด็กๆและผนังนี้มาพร้อมกับตึกนี้เลยนะอยากให้คนอื่นได้มาฟังเรื่องราวตรงนี้ด้วยกัน

โครงสร้างแข็งแกร่ง เสาและคานอันซับซ้อนของอาคารในยุคเดิมถูกเปลือยเปล่าหลายส่วน แต่สวมใส่วัสดุเก่าที่เคยติดตั้งในอาคารโดยจัดวางในตําแหน่งใหม่ ไม่ว่าจะเป็นเศษไม้ สังกะสี กรอบบานหน้าต่าง เป็นงานรีโนเวตที่ ยึดโยงความคิดของพวกเธอได้เด่นชัดที่สุด “บูรณะสถาน” จึงถือกําเนิดและโฟกัสงาน รีโนเวตโดยเฉพาะ พร้อมตกแต่งพื้นที่มุมหนึ่ง ชั้นบนสุดของอาคาร A ในโครงการเป็น สํานักงานสร้างไอเดีย

ผลลัพธ์ของการรักษาความทรงจําคือวิธีเติมเสน่ห์ให้กับสถานที่ในมุมที่ต่างออกไป“บูรณะสถาน” มีส่วนช่วยให้ตึกเก่าที่ถูกทิ้งร้างเกิดประโยชน์และมีคุณค่าหลายโครงการขณะที่สามารถตอบสนองรูปแบบการใช้ชีวิตของผู้คนที่เปลี่ยนแปลง ไม่แตกต่างจากการรักษาวัฒนธรรมที่มีการปรับเปลี่ยนให้ลื่นไหลไปได้ตามกาลเวลา

“เราปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกวันต้องเปลี่ยนไป แต่เราสามารถเก็บบางอย่างไว้ให้สอดคล้องกับเวลาในปัจจุบันได้ ถ้าเราไม่อยากให้เรื่องเหล่านี้จบลงไปแค่นี้หรือตายไปพร้อมเรา แต่ อยากให้มันยังอยู่ได้ บางทีได้ยินคําว่า “อนุรักษ์” ก็จะรู้สึกว่าต้องคงเดิม ต้องเหมือน เดิม แต่จริงๆ แล้วเราสามารถทําให้สิ่งนั้นเติบโตต่อไปพร้อมเราได้อีกโดยผ่านงานออกแบบต่างๆ เรารู้สึกโชคดีที่สามารถทํา เรื่องเหล่านี้ให้เข้าไปอยู่ในสิ่งที่เราถนัด และ ทําประโยชน์ให้คนอื่นด้วย” แพรเล่า

“บูรณะสถาน” มีส่วนช่วยให้ตึกเก่าที่ถูกทิ้งร้างเกิดประโยชน์และมีคุณค่าหลายโครงการขณะที่สามารถตอบสนองรูปแบบการใช้ชีวิตของผู้คนที่เปลี่ยนแปลง ไม่แตกต่างจากการรักษาวัฒนธรรมที่มีการปรับเปลี่ยน

บางทีได้ยินคําว่า “อนุรักษ์’ ก็จะ รู้สึกว่าต้องคงเดิม ต้องเหมือนเดิม แต่จริงๆ แล้วเราสามารถทําให้ สิ่งนั้นเติบโตต่อไปพร้อมเราได้อีก โดยผ่านงานออกแบบต่างๆ

นอกเหนือจากภารกิจของ “บูรณะสถานรูปแบบการใช้ชีวิตของพวกเธออาจไม่แตกต่างจากคนรุ่นหลังที่เปิดรับวัฒนธรรมและ เทคโนโลยีที่ผันแปรตามยุคสมัย แต่เมื่อถึงเวลาที่แพรก้าวเท้าเข้าห้องนอนของตัวเองที่บ้านแล้วมองไปยังเตียงไม้แกะสลักสีขาวแซมฟ้านวลของแม่ที่เธอยังคงเก็บไว้ แพรจะมองเห็นความรักของพ่อแม่เมื่อครั้งหนุ่มสาว เห็น ภาพตัวเองในวัยเด็กเมื่อมองไปยังโต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าเก่าที่ไม่สามารถหาชิ้นใหม่ มาแทนได้อีก ขณะที่เฟรนด์มองโทรทัศน์รุ่นเก่าของคุณย่าก็ชวนคิดถึงวัยเด็กของตัวเองนั่งเฝ้าหน้าจอรอดูภาพขาวดํา มองของสะสม ของคุณพ่อก็เห็นความสนุกที่ได้เดินตลาดมือ สองด้วยกัน ส่วนอังก็กลับบ้านไม้ริมน้ําเรือน เดิมที่ครอบครัวอยู่ด้วยกันตั้งแต่รุ่นปู่ย่า แม้ว่าหลายคนจะลาจากไปแล้ว แต่ยังยังคงมองเห็นเรื่องราวภายในบ้านและรู้สึกสุขสงบอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กลับไป

ล้วนเป็นความทรงจําที่ต้องสร้างจากเวลา หรือนี่คือสิ่งที่หล่อหลอมให้พวกเธอเป็น “บูรณะสถาน” อย่างเช่นทุกวันนี้