ชามตราไก่

ปี พ.ศ. 2506 การผลิตชามตราไก่เริ่มลดน้อยลงเพราะชามญี่ปุ่นเข้ามาแทนที่โรงงานต่างๆ หันไปทำชามญี่ปุ่นตามความต้องการของตลาดกันหมด เหลือเพียงจังหวัดลำปางเท่านั้นที่ยังผลิตอยู่

ปี พ.ศ. 2505 การเผาถ้วยชามแบบเผาครั้งเดียวได้นั้นทำให้ไก่กลายพันธุ์ เปลี่ยนจากสีเดิมเป็นตัวไก่สีเขียว หางนำ้เงิน ดอกไม้ชมพู ความละเอียดของงานลดลงแต่ผลิตและเอาออกขายได้ไวและเยอะขึ้น เนื่องจากราคาถูกและไม่ถลอกง่าย

ปี พ.ศ. 2506 การผลิตชามตราไก่เริ่มลดน้อยลงเพราะชามญี่ปุ่นเข้ามาแทนที่โรงงานต่างๆ หันไปทำชามญี่ปุ่นตามความต้องการของตลาดกันหมด เหลือเพียงจังหวัดลำปางเท่านั้นที่ยังผลิตอยู่ แต่ก็เริ่มหาช่างฝีมือที่จะทำแบบเดิมยากขึ้น ตอนนั้นชามตราไก่ขนาด 6 นิ้ว โละขายกันในราคาใบละ 40 สตางค์ซึ่งนับว่าถูกมาก คนจึงกว้านซื้อกันใหญ่ มาจนถึงทุกวันนี้ชามตราไก่รุ่นแรกๆ ของแท้เป็นของหายากและมีราคาแพง ถ้าจะหาก็คงตามร้านขายของเก่าโน่นกระมัง ตัวผู้เขียนกะว่าถ้าได้เดินทางไปชนบทหรือต่างจังหวัดจะลองไปหาดูเผื่อบังเอิญได้เจอของเก่าเก็บแต่โบราณ จะได้ซื้อหามาเป็นมรดกให้ลูกหลานบ้าง

ปัจจุบันชามตราไก่รุ่นใหม่มีขายทั่วไปตามตลาดนัดสวนจตุจักร ผู้เขียนไปทีไรก็แวะเข้าไปดูร้านขายถ้วยชามเซรามิก ก็มักจะเห็นชามตราไก่ขายเช่นกัน ส่วนถ้าจะไปแหล่งจริงๆ คงต้องไปจังหวัดลำปางนั่นแหละ และเท่าที่ดูตอนนี้ ไม่ได้มีแต่ชามตราไก่เพียงอย่างเดียวเสียด้วย มีตั้งแต่ถ้วยนำ้จิ้มตราไก่ จานตราไก่ไปจนถึงถ้วยตราไก่ใบโตใกล้เคียงกับกะละมังเลยทีเดียว มากมายหลายแบบจนนับไม่ไหว มีทั้งไก่เยื้องย่าง ไก่เดิน ไก่วิ่ง ไก่เตี้ย ไก่สีแดงสดและอีกมากมายหลายไก่ มองอีกแง่ก็เป็นการนำมาปรับปรุงรูปแบบให้เข้ากับยุคสมัยเป็นการอนุรักษ์ แม้ว่าจะผิดเพี้ยนจากต้นแบบไปบ้างก็ยังถือว่าเป็นการรักษาศิลปะวัฒนธรรมของคนโบราณไว้ไม่ให้หายไปตามกาลเวลา

สุดท้าย วกมาเรื่องก๋วยเตี๋ยวเรือดีกว่าพรุ่งนี้ว่าจะไปหาก๋วยเตี๋ยวเรือกินสักหน่อยจะไปดูว่าชามตราไก่ที่ใส่ก๋วยเตี๋ยวนั้นเป็นไก่เดินหรือวิ่ง หรือยังบินอยู่เช่นเดิม หากบังเอิญโชคดีมีบุญไปเจอชามตราไก่โบราณของแท้ จะได้ขอปันเอามาเก็บไว้ที่บ้านสักใบสองใบ

ขอขอบคุณ
ศูนย์แสดงและจำหน่ายสินค้ำเซรามิกและหัตถอุตสำหกรรม จังหวัดลำปำง