เรื่องเล่าคนรักพระสวย

ผมเชื่อว่าคำพูดที่เป็นคติแบบโบราณๆที่ว่า “สมบัติผลัดกันชม” และ “ของของใครก็จะต้องเป็นของของเขา”ยังคงอยู่ในความทรงจำของทุกคนมาจนถึงทุกวันนี้ ในช่วงวัยรุ่นก็อาจจะไม่ซึ้งกับคำโบราณเหล่านี้มากนักเหตุเพราะยังขาดประสบการณ์ในชีวิตจริงที่มีทั้งสุข ทุกข์ สมหวัง ผิดหวัง แต่เมื่ออายุมากขึ้นก็จะเชื่อว่าคำพูดนี้เกิดขึ้นจริงๆ สำหรับประสบการณ์ของผมที่เกี่ยวกับคตินี้ก็จะเป็นประวัติการรอคอยกว่าจะได้มาซึ่งพระผงสุพรรณพิมพ์หน้ากลาง องค์ที่ลงในอนุรักษ์ฉบับที่นี้

ผมขอย้อนเวลาไปปี ๒๕๒๑ (๔๐ ปีที่แล้ว) เช้าวันหนึ่งผมได้ข่าวด่วนจาก อ.บางลี่ จ.สุพรรณบุรี ว่า คุณยู้กิม (อมร วานิชสัมพันธ์) ผู้ซึ่งได้รับการยอมรับเป็นเอกฉันท์จากวงการพระเครื่องว่าเป็นผู้ที่มีความรู้เรื่องของพระผงสุพรรณอย่างแตกฉานที่สุด เชื่อกันมาเสมอว่าคุณยู้กิมสามารถจำหน้าตาพระที่แตกต่างกันจากหลายๆ แม่พิมพ์ได้หมด เช่น พระผงสุพรรณพิมพ์หน้ากลาง คนทั่วไปก็จะคิดว่ามีแม่พิมพ์เดียว หรือเก่งหน่อยก็บอกว่ามี ๒ แม่พิมพ์ คือพิมพ์หน้าใหญ่และพิมพ์หน้าเล็ก แต่คุณยู้กิมสามารถจำได้ถึง ๔ หรือ ๕ แม่พิมพ์ที่แตกต่างกัน

ดังนั้นเมื่อมีข่าวว่าคุณยู้กิมถูกบุกพระสวยไปหนึ่งองค์ ผมก็สืบเสาะทันที จนได้ความว่าคนที่มาบุกพระผงสุพรรณหน้ากลางองค์นี้ไปก็คือคุณแก้ว น้องชายเฮียซ้ง ร้านทำตลับพระที่โดดเด่นที่สุดในยุคนั้น แต่เนื่องจากขณะทราบข่าวของพระองค์นี้ ตัวผมเองอยู่ถึงจังหวัดหนองคาย จึงโทรศัพท์ทางไกลขอให้คุณแก้วคอยผมด้วย ผมจะตีรถลงมาเดี๋ยวนั้นเลยสมัยนั้นรถยังไม่ติด ผมใช้เวลาเดินทางโดยรถยนต์จากจังหวัดชายแดนหนองคายถึงสี่กั๊กพระยาศรีเพียงไม่ถึง ๖ ชั่วโมง แต่ต้องมาพบกับความอกหักอย่างรุนแรงเมื่อมาถึงพบคุณแก้ว และแกแจ้งว่าได้ขายให้กับคุณศิริชัย บูลกุล (เจ้าของศูนย์การค้ามาบุญครอง) ไปแล้วไม่ถึง ๓ ชั่วโมงที่ผ่านมาโดยให้เหตุผลว่าแกตีราคาพระเป็นสองเท่าของต้นทุน ผู้เช่าก็ไม่ต่อ จึงหมดปัญญาที่จะคอยผม ในอารมณ์ของคนอกหัก ผมก็ไม่วายถามคุณแก้วต่อว่าพระสวยขนาดไหนคุณแก้วก็ตอบทันทีว่า “ผมว่าแชมป์นะ” ซึ่งก็ยิ่งตอกย้ำความผิดหวังและเสียดายเข้าไปอีก

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ทุกครั้งที่มีโอกาสพบกับคุณศิริชัยในสถานที่ต่างๆ เช่นที่รัฐสภา หรือตามงานเลี้ยงในโรงแรมต่างๆผมก็จะเดินตรงไปเพื่อถามถึงพระผงสุพรรณองค์นี้ คำตอบที่ได้รับเหมือนกันทุกครั้งคุณศิริชัยจะทำหน้างงๆ และยิ้มๆ เท่านั้น ผมก็พอจะสรุปได้ว่า เรื่องของพระระหว่างคุณศิริชัยกับผมไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน

ผมก็ได้แต่นั่งคอยไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งทราบข่าวจากคนในว่า พระสวยจำนวนหนึ่งได้ถูกบุกไปก่อนที่คุณศิริชัยจะเสียชีวิตและเมื่อสิ้นคุณศิริชัยแล้วก็ได้ออกพระมาอีกชุดหนึ่ง ซึ่งคราวนี้ผมตามไปดูอย่างใกล้ชิดจากทุกแหล่งที่ได้พระของคุณศิริชัยมา แต่ไม่พบว่าใครได้บูชาพระผงสุพรรณองค์นี้ไปเลยสุดท้ายได้ข่าวแบบไม่สามารถยืนยันได้ว่าคุณศิริชัยในช่วงยังมีชีวิตอยู่มอบพระผงสุพรรณหน้ากลางองค์นี้ให้แก่ผู้ใหญ่ที่นับถือไปแล้ว

หลังจากคุณศิริชัยเสียชีวิตไปไม่นานผมก็ได้พบคติที่ว่า “ของของใครก็จะต้องเป็นของของเขา” เกิดขึ้นกับตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเพราะวันหนึ่งในเดือนมีนาคม ๒๕๕๙ ขณะที่ผมต่อโทรศัพท์คุยกับผู้อาวุโสท่านหนึ่งที่คุ้นเคยเพื่อสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับพระรอดพิมพ์กลางองค์หนึ่งซึ่งไม่ได้คำตอบอะไร แต่ผู้อาวุโสท่านนี้พูดสวนทันทีเลยว่าได้พระสวยเป็นพระผงสุพรรณพิมพ์หน้ากลาง เป็นพระที่หลุดมาจากบา้ นของผู้ใหญ่และพยายามติดต่อผมมา ๒ วันแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ ตอนนี้มีคนมาตามให้ไปพบหลายคน จะเอาอย่างไรดีเมื่อผมซักถามรายละเอียดต่อก็ได้ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับพระผงสุพรรณองค์นี้ว่าอยู่ในหนังสือเก่าๆ เล่มหนึ่งของคุณมนัส โอภากุลและคุณอมร วานิชสัมพันธ์ จัดถ่ายทำพระองค์นี้เป็นภาพขยายใหญ่กว่าพระองค์อื่นๆ ในหน้าเดียวกัน ซึ่งแสดงว่าคณะผู้จัดทำหนังสือเห็นว่าสวยเด่นเป็นที่สุด ในขณะนั้นผมยังไม่ได้ฉุกคิดว่าจะเป็นพระองค์ที่ผมเคยอกหักมาเมื่อเกือบ ๔๐ ปีที่แล้ว เพราะหนังสือพระเล่มนี้ของคุณมนัส โอภากุล เป็นเล่มเดียวจากหลายๆ เล่มที่ผมมิได้มีสะสมไว้ สรุปผมก็นัดเจอเพื่อขอดูพระในวันรุ่งขึ้นโดยมิได้คาดหวังอะไรมาก