นิตยสารอนุรักษ์ ฉบับที่ 14
เรื่อง: นิภาพร ทับหุ่น
ภาพ: กิตตินันท์ รอดสุพรรณ

เหตุใดผูŒคนส‹วนหนึ่งจึงปรารถนาความลำบาก จริงๆ คงไม‹มีใครอยากพาตัวเองไปอยู‹ในสภาวการณแบบนั้น ขาดแคลนทั้งอาหาร นํ้าดื่ม ตŒองสูŒรบกับอุณหภูมิที่หนาวเหน็บ ทั้งยังตŒองบาดเจ็บทางร‹างกายอีกหลายขนาน แต‹อุปสรรคเหล‹านั้นสอน “วิชาชีวิต”ใหŒกับนักเดินทาง และมันก็ทำใหŒ “หัวใจ” ของพวกเขากลŒาแกร‹งมากขึ้น

บนเทือกเขาถนนธงชัยที่สลับซับซŒอนโมโกจูตั้งตระหง‹านอยู‹ทางทิศตะวันตกสุดของอุทยานฯ ซึ่งคำว‹า “โมโกจู” เปšนภาษาปกาเกอะญอ แปลว‹า คลŒายว‹าฝนจะตก คือมองขึ้นไปเหมือนมีเมฆขาวลอยปดอยู‹ตลอดเวลา จนมองดูคลŒายว‹าฝนจะตกทุกที หรืออีกนัยหนึ่งหมายถึง “เขาเหนือเมฆ”

ทั้งไกลทั้งสูงเทียมเมฆขนาดนี้ การไปถึงได้จึงยากเย็น หากใช้การเดินเท้าจะเข้าถึงยอดเขาโมโกจูได้ต้องใช้เวลา ๕ วัน ๔ คืน ซึ่งอุทยานแห่งชาติแม่วงก์เปิดเส้นทางท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ธรรมชาติให้นักท่องเที่ยวเข้าไปสัมผัสทุกปี ในช่วงเดือนพฤศจิกายน – กุมภาพันธ์ โดยต้องติดต่อเจ้าหน้าที่ล่วงหน้าว่ากันว่าแม้จะลำบากเพียงไหน แต่ก็มีผู้คนมากมายต้องการเดินทางมา ถึงขนาดแจ้งความประสงค์ในการเดินทางล่วงหน้ากันเป็นปีๆ เพราะฉะนั้นจึงมีนักเดินป่าเพียงปีละ ๔๐๐-๕๐๐ คนเท่านั้นที่มีโอกาสทำความรู้จักกับยอดเขาโมโกจูอย่างแท้จริง

ความอุดมสมบูรณ์แบบนี้ที่สิ่งมีชีวิตต้องการ

เหตุที่ต้องใช้ระยะเวลาเนิ่นนานขนาดนั้นเป็นเพราะระยะทางไป-กลับทั้งหมดรวมกันได้มากถึง ๖๔ กิโลเมตร และเป็น ๖๔ กิโลเมตรที่อยู่กับเนินที่มีแต่จะสูงขึ้นๆ เริ่มจากวันแรกจากที่ทำการอุทยานแห่งชาติแม่วงก์เดินเลาะเข้าป่าผ่านเนินที่ใครๆ เรียกว่า “มอขี้แตก”ไปจนเมื่อยเท้า ผ่านลำธารใสๆ และแมกไม้ในราวป่าเข้าไปประมาณ ๑๖ กิโลเมตร ก็จะถึง “แคมป์แม่กระสา” จุดพักแรมในค่ำคืนแรก

อาหารง่ายๆ ถูกตระเตรียมขึ้นอย่างเย็นใจ และผักกูดที่ชูช่อสดใสอยู่ริมลำธารก็คืออาหารชั้นดีของมื้อนี้ ส่วนลูกส้านใหญ่ก็นำมากินเล่นได้ รสชาติคล้ายมะดันรสเปรี้ยว แก้กระหายให้เหล่านักเดินทางได้ดี

พืชพันธุ์หลายชนิดหาหยิบหากินได้จากป่า ไม่ต้องพูดถึงน้ำท่า เพราะที่ไหนมีป่าที่นั่นมีน้ำ และน้ำในป่าก็สะอาดปราศจากสารเคมี สามารถรองน้ำมาดื่มมาใช้ได้โดยไม่ต้องเกรงอันตรายใดๆ

การเดินทางในวันที่ ๒ อาจไม่มากมายอะไร แค่ ๔ กิโลเมตรจากแคมป์แม่กระสาไปยัง “แคมป์แม่เรวา” แต่ความพิเศษคือจะได้เดินเท้าต่อไปอีก ๓ กิโลเมตรเพื่อชื่นชม “น้ำตกแม่รีวา” ที่สวยงามจับใจ โดยอยู่ลึกเข้าไปในผืนป่า จึงต้องใช้เวลาพอสมควรกับการเดินเท้าไป-กลับน้ำตกราว ๖ กิโลเมตร

ความหฤโหดของการเดินทางดูจะอยู่ในช่วงของวันที่ ๓ แม้ระยะทางจะไม่มากแค่ ๘ กิโลเมตรเศษๆ แต่เนินเขาเหล่านั้นก็ดูจะมีความสูงแบบไม่จบสิ้น นักเดินทางต้องพยายามยกขาขึ้นไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเหนื่อยมากๆ ก็ต้องหยุดพัก ตอนนี้เองที่ทุกคนจะได้ยินเสียง “หัวใจ” ทั้งหัวใจของตัวเองที่เต้นดังโครมคราม และหัวใจของผืนปา่ ที่หวีดหวิวไปกับสายลม จนฟังคล้ายเสียงดนตรี

เมื่อทุกคนผ่าน ๘ กิโลเมตร “นรก” อัน แสนโหดหินมาได้ ก็จะพบกับ “สวรรค์” ที่รอ อยู่ปลายทาง ซึ่งต้องเดินเท้าไปกลับอีกราว ๒ กิโลเมตร

“หินเรือใบ” ก้อนนั้นไม่หวั่นไหวต่อ สายลมที่พัดผ่าน หรือแม้แต่หยดน้ําจากฟาก ฟ้าก็ไม่สามารถกร่อนกลืนให้พื้นหินต้องบุบสลาย มันยังคงตั้งอยู่อย่างนั้นเพื่อรอให้นัก เดินทางขึ้นไปสัมผัส และตรวจสภาพหัวใจของตัวเองกับผืนป่าว่ายังแข็งแรงปลอดภัย

ทะเลหมอกเบื้องหน้าเคลื่อนที่อย่างช้าๆ ตามกระแสลม หลายคนอาจหลงเสน่ห์ของภาพเบื้องหน้าจนไม่อยากพาตัวเองกลับมา จากจุดนั้น แต่…ไม่มีใครยืนอยู่บนที่สูงได้ ตลอดกาล เมื่อถึงวันเวลาที่เหมาะสมก็ต้องพาตัวเองลงมาจากจุดนั้นทุกคน

ไม่มีใครยืนอยู่บนที่สูงได้ตลอดกาล เมื่อถึงวันเวลาที่เหมาะสมก็ต้อง พาตัวเองลงมาจากจุดนั้นทุกคน